Prolog

           Staruszka była zimna i sztywna, zupełnie jak moja mama.

Tamtego dnia po raz pierwszy nie obudził mnie ciepły pomruk rodzicielki, lecz nieprzyjemne szarpnięcie. Pomarszczona ręka, należąca do równie pomarszczonej babuni, wyrwała mnie z najbezpieczniejszego miejsca jakie znałem. Miauknąłem przerażony i zamachnąłem się łapką.

— Mamo, mamo! — krzyczałem zrozpaczony. Szarpałem się, lecz byłem bezsilny wobec mocnego uścisku.

— Zostań tu — powiedziała kobieta, kładąc mnie na kanapie.

Ani myślałem posłuchać. Nie znałem jej tak dobrze jak mama i absolutnie jej nie ufałem. Chciałem natychmiast znaleźć się w bezpiecznych objęciach rodzicielki, dlatego nie zważając na nic, zeskoczyłem na podłogę. Niezdarnie upadłem na łapki, rozbijając nosek. Przez chwilę mnie zamroczyło. Szybko jednak pozbierałem się i zacząłem biec w stronę posłania.

— Mamo, obudź się!

Zaciekawiony powoli zajrzałem do legowiska. Przez chwilę myślałem, że to jakaś nowa zabawa. Nie wiedziałem tylko, na czym miałaby polegać. Trąciłem mamę łapką. Zero reakcji. Wskoczyłem do środka i niemal natychmiast ogarnęło mnie nieprzyjemne uczucie pustki. Powoli przysunąłem nosek do jej noska, lecz ona ani drgnęła. Zdezorientowany przyjrzałem się jej. Nie wiedziałem, dlaczego tak się zachowuje.

— Mamo, obudź się.

Skuliłem się, wtulając w jej miękkie futerko. Poczułem nieprzyjemny dreszcz i rozczarowanie. Jej ciało, które do tej pory zapewniało mi upragnione ciepło, było lodowate.

— Mamo?

Niepewnie dotknąłem jej łapkę. Chciałem, by już otworzyła oczy, przygarnęła mnie do siebie i wymruczała swoim miękkim głosem, że wszystko będzie dobrze. Moje najbezpieczniejsze miejsce na świecie nagle przestało istnieć. Czułem trwogę i smutek. Byłem przeraźliwe samotny. Opuściły mnie wszystkie siły, więc gdy chwilę później pomarszczona ręka ponownie zabrała mnie z lęgowiska, nie protestowałem.

Co czułem siedząc obok staruszki? Głównie niepewność.

Wszystko czego dowiedziałem się o życiu ograniczało się do czterech ścian małego mieszkania. Niewiele się tu działo, dlatego też niewiele wiedziałem. W szczególności: czy ludzie umierają tak samo jak koty.

Jeśli tak, to wygląda na to, że staruszka była nie tylko zimna i sztywna, ale też martwa.  

< >

Doberek wszystkim!

Tak jak obiecywałam dawno temu, powróciłam z Czarnym Kotem. Co prawda teraz opowiadanie nazywa się Fragile Bonds, ale to nie ma znaczenia, bo główny bohater się nie zmienił. Swoją drogą, Neko coś mi tam wspominał, że wrócił tu, by złamać Wam serduszka. A ja, jako autorka, postaram mu się w tym dopomóc. Hehe. Takie życie.

Czekam na Wasze opinie! A tymczasem postaram się dopisać coś do pierwszego rozdziału, zanim całkowicie pochłonie mnie szkolna depresja.

Do następnego :3