Rozdział trzeci

Nie mogłem złapać oddechu. Moje płuca kurczyły się, powodując bolesny uścisk w klatce piersiowej. Próbowałem zaczerpnąć powietrza, ale pył, który dostawał się do nosa, zaczął mnie dusić. Mimo to, biegłem przed siebie. Nie mogłem się zatrzymać. Obijałem się o nogi ludzi, którzy zmierzali w przeciwnym kierunku. Wpadałem na nich jak burza. Czasami kopali mnie w bok. Czasami dreptali po łapkach. Czasami nie zdążyli nic zrobić. Biegłem tak szybko, że nie mogłem oddychać. Z przerażenia kręciło mi się w głowie. Rzucałem rozbiegane spojrzenie na prawo i lewo, ale nigdy się nie odwracałem. Bałem się spojrzeć w tył. Parłem przed siebie.

Nie wiedziałem, gdzie jestem. Rozglądałem się, ale widok wciąż był ten sam – buty, wysokie nogi, obdrapane ściany i betonowe podłoże. Czułem się, jakbym stał w miejscu, z którego wyruszyłem. Opuszki łapek miałem obolałe. Moje futerko oblepił uliczny kurz. Gardło szczypało od syczenia i ksykania na nieludzkich ludzi. Z trudem powstrzymywałem piekące łzy w oczach.

Zatrzymałem się gwałtownie, uderzając w mur kolumn. Próbowałem zobaczyć, co się dzieje. Dlaczego stoją? Dlaczego nie idą? Ja nie mogłem się zatrzymać. Musiałem uciekać. Zacząłem mozolnie przeciskać się pomiędzy nogami. Nagle fala ruszyła i porwała mnie z sobą. Krzyknąłem przerażony. Wszyscy szli szybko, jakby ich też ktoś ścigał. Miauknąłem, trącony butem. Poczułem przeszywający ból w brzuchu, jak wtedy, gdy kopnął mnie Sasori. Wpadłem na inny but i odbiłem się w bok. Wyrzucony z tłumu, wylądowałem na ulicy. Paraliż ogarnął moje ciało. Wydawało mi się, że leżę pod ścianą i zbieram się po upadku. Gdzie jest szafa? Podniosłem zamglone spojrzenie. Nigdzie jej nie było. Zamiast niej coś bardzo jasnego zajrzało mi prosto w oczy. Oślepiony odwróciłem wzrok. W pobliżu nie było już ludzi. Głośny ryk zjeżył mi skórę na grzbiecie. Wielkie auto z ostrymi światłami zbliżało się do mnie. Nie mogłem się ruszyć. Świat dookoła wydawał się wielki i groźny. Nie wiedziałem, w która stronę zrobić krok, by był bezpieczny.

Odwróciłem głowę. Kątem oka zauważyłem długi cień. Nagle pojawił się obok i wyciągnął po mnie swoją mackę. Oplótł nią mój brzuch. Serce podeszło mi do gardła. Nie mogłem złapać ostatniego oddechu. Miauknąłem niemo. Zacisnąłem powieki, myśląc, że to koniec.

— Już dobrze — powiedział ktoś, miażdżąc moje żebra. — Już dobrze — wysapał. — Jesteś bezpieczny, kocie.

Czułem przyjemne ciepło bijące od tego kogoś. Powoli przenikało mój zmarznięty organizm. Niepewnie przycisnąłem ucho do jego ciała. W środku usłyszałem rytmiczne bum-bum, bum-bum, bum-bum. Takie samo bum-bum było w mojej mamie i babuni. To tempo, które uderza w takt miłości i dobroci. Po długiej chwili bezruchu, odważyłam się otworzyć oczy. Napotkałem ciepłe spojrzenie człowieka, który przyglądał mi się badawczo.

— Wyglądasz jak jedno wielkie nieszczęście, kocie. Co robiłeś sam na środku ulicy? — zapytał. — Ktoś cię porzucił? Jesteś bezdomny? Uciekłeś ze schroniska?

Spiąłem się, słysząc ostatnie słowo. Syknąłem na niego. Wysunąłem pazurki i wbiłem w jego klatkę piersiową. Chciałem się odbić i uciec, ale jego mocny uścisk mnie powstrzymał.

— Ał, ałć! — krzyknął. — Ciii, przepraszam. Już dobrze, spokojnie. Nie chcę cię skrzywdzić. — Człowiek miał przyjazny głos. — Ale teraz musimy wstać. Nie mogę leżeć na tym chodniku w nieskończoność — mówił, podnosząc się powoli.

— Boję się — wychrypiałem cicho, ponieważ moje gardło wciąż było ściśnięte ze strachu. Przyległem ciaśniej do chłopaka, zahaczając pazurki w ubrania. Czułem, że przy nim mogłem być bezpieczny, jednak trwoga wciąż mnie nie opuszczała. Nie chciałem, by panowie, którzy zabrali babunie, złapali mnie i oddali do schroniska. Dookoła było wielu podobnych do siebie ludzi. Może ukryli się gdzieś w tłumie. Może znajdowali się tuż obok. Może sobie odpuścili. Coś, nie wiedziałem co, nie pozwoliło mi tak myśleć, dlatego trwałem w ciągłej gotowości. W każdej chwili mogłem rzucić się w tłum okropnych ludzi i uciekać przed siebie.

Musiałem jednak przyznać, że byłem zmęczony, obolały oraz głodny. Najchętniej położyłbym się w ciepłym miejscu i zasnął na bardzo długo. Zapomniał o wszystkim.

— Jesteś może głodny, kocie? — zapytał chłopak. Oparłszy się o ścianę, zaczął się wiercić i szukać czegoś w kurtce. — Co prawda mam tylko smakołyki dla psów, ale chyba nie będziesz miał nic przeciwko. O, są! Proszę. — Podsunął mi pod pyszczek rękę z jedzeniem. — Aj, uważaj. Prawie odgryzłeś mi palec. — Zaśmiał się serdecznie. — Nie powinno mi być do śmiechu — powiedział, wyciągając kolejny smakołyk. — Szef żywcem oberwie mnie ze skóry, jak mu powiem, że zgubiłem tamtego drania, bo ratowałem kota. Oby mój partner go złapał. Ech, po co pakowałeś się pod tę ciężarówkę, kocie?

— Nie zrobiłem tego celowo — fuknąłem na niego. Nie miał pojęcia, co dziś przeszedłem, a obarczał mnie winą za swoje problemy.

— W końcu wraca.

Powędrowałem za jego spojrzeniem i próbowałem odgadnąć o kim mówił. Przyglądałem się zaciekawiony mijającym nas ludziom, kiedy mój koci instynkt ostrzegł mnie przed niebezpieczeństwem. Niedługo potem usłyszałem szczekanie psa. Znajdował się niedaleko i zbliżał w naszym kierunku. Byłem pewny. Mój instynkt nigdy nie zawodził.

Po chwili go zobaczyłem. Wielka biała bestia z czarnymi ślepiami wybiegła spomiędzy tłumu wprost na nas. Rzuciła się z łapami na chłopaka. W ostatniej chwili wyślizgnąłem się z uścisku i dałem susa w bok. Ledwo dotknąłem ziemi, ruszyłem przed siebie jak strzała. Nie zwracałem uwagi na potknięcia, czy krzyki ludzi. Biegłem co sił w zmęczonych nóżkach. Zanim zniknąłem za zakrętem, ostatni raz spojrzałem w oczy chłopaka, który uratował mi życie.

< >  

Dzień stawał się coraz bardziej szary. Ludzie na ulicach przestali zwracać na mnie uwagę. Ich oczy widziały tylko to, co chciały. Nikt nawet nie pomyślał, że tuż obok szedł samotny kot ze złamanym sercem. Byłem wykończony psychicznie i fizycznie. Długa ucieczka i nieustanny strach przed złapaniem odcisnęły na mnie swoje piętno. Ponadto znajdowałem się na terytorium ludzi. Mieli nade mną przewagę liczebną, podczas gdy ja nie wiedziałem nawet, gdzie się znajduję. Ulice, chodniki i budynki były do siebie bardzo podobne. Mnogość nowych zapachów uniemożliwiła mi podążanie jakimkolwiek tropem. Znalazłem się w beznadziejnej sytuacji.

Przycupnąłem na rogu budynku, pozwalając odetchnąć łapkom. Musiałem też zastanowić się, co dalej. Nigdy nie brałem pod uwagę odejścia babuni. Mój wymarzony plan na życie był banalny – jeść, spać i towarzyszyć człowiekowi do końca moich dni. Tymczasem zostałem bez jedzenia, dachu nad głową i człowieka, którym mógłbym się opiekować. Moje istnienie stało się mało ważne. Tak bardzo chciałem, by ktoś przytulił mnie do serca i powiedział błahe będzie dobrze. Żałowałem, że mój wybawiciel odszedł z tym wielkim psem. Może mógłbym u niego znaleźć schronienie – jakiś ciepły kąt i miskę jedzenia.

Z filmu dokumentalnego wiedziałem jaki jest los bezdomnych kotów. Płaczą na ulicach pośród obojętnych uśmiechów ludzi. Śpią skulone w ciemnych kątach i zakamarkach. Szukają resztek w śmietnikach. Walczą o terytorium z innymi kotami. W najlepszym wypadku trafiają do schronisk, gdzie dostają kocie chrupki i miejsce do spania, ale nawet tam muszą walczyć. Każdego dnia starają się z wszystkich sił się i błagają: wybierz mnie, będę grzeczny! Niektórzy są wybrańcami, inni – toczą tę bitwę do końca swych dni. Bo ostatecznie umierają z żałości i smutku.

A ja? Może to egoistyczne, nieodpowiednie, wbrew naturze i przeznaczeniu, ale nie chciałem jeszcze odchodzić. Wciąż byłem ciekawy tego świata, rzeczy, których nie poznałem, miejsc, których nie odwiedziłem, serc, których nie dotknąłem miłością. Chciałem żyć.

< >

— Nazywam się Yuriko, panie kocie. Po prostu Yuriko — powiedział, poruszając swoją wielką brodą. Nie pachniał i nie wyglądał zbyt ładnie, ale był moją jedyną nadzieją. Zapowiadała się mroźna noc, a on zaoferował mi kąsek jedzenia oraz ciepłe lokum. W zamian mogłem mu ofiarować odrobinę mojej miłości.

Z ulgą usiadłem pod jego nogami. Byłem tak obolały, że nie mogłem nawet unieść łapek. Spojrzałem na niego wielkimi oczyma i miauknąłem. Po chwili najwyraźniej zrozumiał, co miałem na myśli i posadził mnie na swoich ramionach. Wczepiłem się pazurkami w materiał wielkiej bluzy.

— Wyglądasz na zadbanego kota, jakbyś dopiero co zjawił się na ulicy — mówił. — Yuriko zna ulicę. Żyje tu już długo, bardzo długo. A ty jesteś spłoszony, wygłodniały i pewnie nie wiesz, gdzie jesteś. Z czasem nauczysz się tych ulic, zobaczysz. — Skręciliśmy w ciemny zaułek bez latarni. Mimo że siedziałem nieruchomo, minimalnie obracałem głowę i rzucałem roztargnione spojrzenie we wszystkich kierunkach. Starałem zapamiętać  szczegóły, jak i w porę dostrzec niebezpieczeństwo. — Yuriko ma taki kącik obok dużego klubu. Ze środka na zewnątrz płynie ciepłe powietrze. To robi dobrze na moje stare kości. Oj, kotku, dużo życia już przeżyłem... Jesteśmy, to tutaj. — Zmrużyłem oczy, ponieważ jaskrawe światła wdarły się do mojej głowy, powodując nieprzyjemny ból. — Musimy przejść na tył.

Kącik o którym opowiadał mężczyzna, był kawałkiem ziemi obok wentylacji. Z uwagą przyglądałem się, jak wyciąga sterty kartonów zza kontenera i rozkłada je. Lepsze to, niż nic, pocieszałem się. Fakt, nie byłem przyzwyczajony do takich warunków, ale znalazłem się na ulicy. Jeśli chciałem przeżyć, nie mogłem wybrzydzać.

Usiadłem obok Yuriko, który żuł suchą bułkę i zacząłem się myć. Nie mogłem znieść stanu mojego futerka. To wielki wstyd dla kota pokazywać się w tak opłakanym stanie.

— Dawno temu Yuriko był w wojsku, zabijał złych ludzi — rzucił ze śmiechem mężczyzna, zagajając rozmową. Zauważyłem, że lubił opowiadać dużo historii. — Nie wiem, czy naprawdę byli źli. Tak mówili ci wyżej, ci mądrzejsi. W wojsku trzeba słuchać tych wyżej, pani kocie. Albo słuchasz, albo wylatujesz. — Zamilkł na moment. — I Yuriko wyleciał, bo nie posłuchał. To było zaraz po tym, jak awansowałem. Miałem oddział pod swoim dowództwem i rozkaz do wykonania: napaść na wioskę wroga i zabić. Więc idziemy, a na miejscu sami cywile. Zupełnie niewinni. No i co byś zrobił, panie kocie? Pewnie, że nie zabił! Jeszcze nie takie ze mnie zwierzę było, jak teraz. Sam zobacz. — Zaśmiał się. — Już prawie chodzę na czterech łapach i brodę mam jak futro.

— Proszę mnie do siebie nie porównywać — fuknąłem, przerywając rozczesywanie kołtuna sierści. — Ani do żadnego innego człowieka.

— I bez tego człowiek jest czasami gorsze zwierzę od zwierzęcia — dodał po chwili. — Choćby ci, co prowadzą ten klub. To już nie są ludzie, więc lepiej uważaj, panie kocie i nie plącz się im pod nogami. Wiem, co mówię.

— Dobrze — miauknąłem w odpowiedzi. Przerwałem toaletę i przysunąłem się bliżej mężczyzny. Biło od niego przyjemne ciepło.

— Masz, nic więcej nie mam — powiedział, podsuwając mi pod nos rękę. Leżał na niej kawałek bułki, który ostrożnie wziąłem w pyszczek i zacząłem przeżuwać. — Kto mógł wyrzucić takiego kociaka?

Spojrzałem na niego zaskoczony. W ciemnościach dostrzegłem, że oczy Yuriko są dziwnie szklane.

— Właściwie to sam uciekłem — mruknąłem, wdrapując się na jego pierś. — Mój człowiek odszedł do nieba, tak jak wcześniej moja mama. Nie wiem, gdzie to dokładnie jest. Było mi bardzo smutno, w dodatku panowie, którzy zabrali babunię chcieli mnie zabrać do schroniska… — mówiłem. Z każdym kolejnym słowem czułem się lżejszy.

Yuriko był nie tyko dobrym bajarzem, ale także słuchaczem. Głaskał mnie nawet po głowie. Jego wygląd i zapach zupełnie przestały mi przeszkadzać. Zdałem sobie sprawę, że musiałem wyglądać i pachnieć podobnie jak on, tylko w kociej wersji.

Skończywszy opowiadać, zwinąłem się w kłębek. Yuriko przykrył mnie połą bluzy i sam położył się spać. Po chwili zasnąłem wsłuchany w rytmiczne bum-bum, bum-bum, bum-.

< >

Obudziłem się zmarznięty i zaniepokojony. Mój instynkt ostrzegał mnie o niebezpieczeństwie. Wysunąłem się z objęć Yuriko, by rozejrzeć się po okolicy. Szarość nocy rozjaśniała się światłem poranka. Mogłem wyraźnie dostrzec kontener na śmieci, ściany zaułka i pochmurne niebo. Świat był smutny i ponury.

Ostrożnie odwróciłem głowę, czując na sobie nieprzyjemne spojrzenie.

— Nowy pchlarz, ale mam fart! — zarechotał pies, który pojawił się zupełnie znienacka. — Co, kiciusiu? Zgubiłeś się?

— Riko, gdzie łazisz? — Zaraz za nim pojawił się wysoki mężczyzna.

Wyczułem poważne kłopoty. Nie wiedziałem tylko, z której strony się ich spodziewać – wielkiego psa czy niebezpiecznego i wściekłego człowieka.

— Co tu robisz, koteczku? Zgubiłeś się? — zaskomlał pit bull.

Spojrzałem na Yuriko, który pogrążony był w głębokim śnie. Mimo paraliżującego strachu, postanowiłem podjąć rozmowę z psem. Chciałem zdobyć trochę czasu. Miałem nadzieję, że mężczyzna zaraz się obudzi i wymyśli jakiś plan.

— My… chcieliśmy się tylko ogrzać — odpowiedziałem. — Zaraz sobie pójdziemy. Nie chcemy kłopotów.

— A to dobre!

— Cholera, jest zimny — syknął obcy mężczyzna, kopiąc Yuriko w ramię.

Zawrzałem. Nie pozwolę, by ktokolwiek traktował tak dobrego człowieka. Odbiłem się z ziemi i zgrabnie wskoczyłem na oprawcę. Niemal natychmiast przystąpiłem do ataku. Wysunąłem pazurki, zatapiając je w jego skórze. Mężczyzna wrzasnął z bólu. Przejechałem łapką policzek i dałem susa w bok. Nie przewidziałem tylko, że pit bull także postanowi zaatakować. Koci instynkt w porę ostrzegł mnie o niebezpieczeństwie. Sekunda później i byłbym bez ogona. Uskoczyłem pod kontener.

— Wyłaź stamtąd! — wrzeszczał Riko. Był zbyt duży, by wcisnąć się pod kosz, więc wsuwał swoje łapy, próbując mnie dostać. — Masz ogromnego pecha, kocie! — odgrażał się.

— Pecha? — zaciekawiłem się.

— Oczywiście! Nie wiedziałeś, że czarne koty przynoszą pecha? — Zaprzestał prób złapania mnie. — A ty jesteś najbardziej pechowym pchlarzem z wszystkich!

Skuliłem się w sobie. Przypomniałem sobie odejście mamy oraz śmierć babuni i przyznałem mu rację. Byłem kotem, który przynosił pecha. Całe moje życie nie miało sensu. Po co kochać kota, który przyciąga nieszczęście?  

— Wyłaź, pchlarzu!

— Riko, cicho! — Lodowaty głos usadził psa w miejscu. — Do nogi, kundlu! Co tam masz, Dei?

— Ochroniarze mówią, że ten facet często się tu włóczył — powiedział inny ktoś. — Mógł coś widzieć?

— Nie wiem. Ale na nasze szczęście jest sztywny. Trzeba go stąd zabrać, zanim ktoś coś zwęszy. Tylko psiarni nam tutaj brakuje — westchnął. — Jutro w nocy będzie kolejna dostawa. Wszystko musi pójść gładko, rozumiesz?

Korzystając z chwilowego zamieszania rzuciłem się biegiem w stronę wyjścia z zaułka. Chodniki i ulice były puste, więc mogłem uciekać bez przeszkód. Riko ruszył w pogoń za mną, ale powstrzymał go lodowaty głos.

< >

Przebiegłem nieduży odcinek, gdy łapki odmówiły mi posłuszeństwa. Mieszkając w bloku, nie miałem okazji tak dużo się ruszać. Najczęściej przesypiałem całe dnie na fotelu, słonecznym parapecie lub ciepłych kolanach babuni. Spojrzałem w tył i z wielką ulgą stwierdziłem, że nikt mnie nie goni. Byłem już zmęczony ciągłym strachem przed złapaniem.

Skręciłem w pobliski zaułek. Musiałem odpocząć, w innym wypadku byłbym łatwym celem dla złych ludzi i psów. Usiadłem pod metalowym koszem. Starałem się ignorować nieprzyjemny i uciążliwy zapach. Nie powinienem wybrzydzać.

Strzygłem uszami zaniepokojony. Ktoś czaił się w pobliżu. Strach ponownie zawładnął moim ciałem, sprawiając, że stałem się bezsilny. Miałem po dziurki w nosie takiego życia, ciągłego uciekania, chowania się. Nie wybrzydzaj. Tęskniłem za spokojnymi i leniwymi dniami z babunią. Nie wybrzydzaj. Bolały mnie łapki, a moje futro wyglądało okropnie. Nie wybrzydzaj.  

Moje serce uderzało bardzo szybko. Z trudem łapałem oddech. Obserwowałem jak zza śmietnika powoli wysuwa się cień. Przykleiłem się bliżej ściany, pragnąc stopić się z nią w jedność. Niestety, bystre, złote ślepia dostrzegły mnie pośród szarości. Białe kły błysnęły przed moim nosem.

— Opanuj się, Pałkarz. Straszysz, młodego. — Ciepły głos odpędził koszmar.

Mama?

Spojrzałem odważnie przed siebie, ale nigdzie nie dostrzegłem rodzicielki. Zamiast niej ujrzałem dwa koty. Jeden był czarno-białym chudzielcem ze złotymi ślepiami. Sierść miał wyliniałą i zniszczoną. Obok niego dostojnie siedziała ciężarna kocica. Miała bure pasiaste futerko.

— Coś ty za jeden? — warknął kot. — To nasze terytorium.

— Pałkarz, uspokój się — skarciła go kotka. — Jestem Luna, a to Pałkarz. — Miała przyjemny, ciepły głos. — A ty jak się nazywasz?

—  Kruczek — odpowiedziałem, rozluźniając się. Bardzo się cieszyłem ze spotkania z kimś, kto mógł mnie zrozumieć. Para wyglądała na stałych bywalców w tej okolicy. Miałem nadzieję, że pomogą mi odnaleźć się w nowej sytuacji.

— Jak tu trafiłeś? — dopytywała.

— Mój człowiek odszedł do nieba. Musiałem uciec z domu, ponieważ krewny babuni był bardzo zły.

— Typowe — mruknął Pałkarz.

— Posłuchaj, Kruczku — powiedziała poważnie Luna. — Nie możesz tutaj zostać, wydajesz się sympatyczny i nieszkodliwy, ale to na nic się zda. Wątpię byś umiał walczyć, a to — wskazała głową na zaułek — wywalczyliśmy razem z Pałkarzem. To nasze terytorium. Jeśli nie chcesz kłopotów, to idź już sobie.

— Ale…

— Zjeżdżaj stąd. — Kocur naskoczył na mnie i ksyknął.

Dałem susa w bok. Spojrzałem na koty błagalnym wzrokiem. Miałem nadzieję, że zmienią zdanie. Bardzo potrzebowałem ich pomocy.

— Idź już stąd, Kruczku — powtórzyła Luna, odwracając się do mnie plecami.

 < > 

           

Oto jestem i rozdział też jest. Przyjmę na klatę wszystkie zarzuty, bo wiem, że ostatni był w grudniu i że strasznie się guzdram. 

       Zdaję sobie sprawę jak bardzo moje nieczęste publikacje tutaj odpychają potencjalnych czytelników. Proszę jednak weźcie poprawkę na czas w moim życiu prywatnym – prawko, nauka, szkolna gazetka, w której jestem naczelną, inne dylematy, inne opowiadania... Nie mogę Wam obiecać poprawy (...kto wie? może rzucę szkołę, żeby pisać? xD). Mimo to mam nadzieję, że najwytrwalsi zostaną ze mną do końca! <3 Dziękuję za każdy, choćby króciutki komentarz, miłe słowa i wyświetlenia. W najbliższym czasie dokończę drugi rozdział Punktu widzenia, a potem siadam do Kota! Buziaki :3